Het gebeurde in de jaren tachtig dat er een schrijver aan het literaire firmament verscheen die boeken schreef waar controverse over ontstond. Zijn naam was Bret Easton Ellis. Zijn stijl leek op die van een zich vervelende puber die met een andere zich vervelende puber praat. Zijn imago was dat van een succesvolle schrijver die een succesvolle schrijver speelt. Zijn eerste boek, Less than zero, sloeg in als een bom. Zijn tweede boek, The rules of attraction, was veel van hetzelfde, maar ook niet onfraai. Ik trof het tweede boek aan in mijn bananendozen. (meer…)
↧
